نــور قــرآن

نــور قــرآن
نــور قــرآن رهگشــا و رهنماست
هــر كلامــش پــرتــو ذات خداست
تكيه گاهي محكمســت و استوار
صــد اشــارت دارد از آن كـــردگــار
جان و دل را عرضه كن در پيش او
قول ذات است اين دار در كيش او
خــواندن آنــرا تــــدبــــر گــــر بـود
روشنــي بــخش دل مــضطــر بـود
چشــم يــاري بي عمل باشد خطا
لــيــس الانــــســان الا مــــا سعی
مــعجز عشــق است و قرآن مبين
جــلــوه هــاي بــاطــني در آن بـين
معجز است از مصطفي نور الهدي
آخــريــــن و بــــرتــريــن انـــــبــيــاء
مــهــر رويـــش ذره را بــــالا بــــرد
تــــا فــــرا ســــوي همــه مـعنا برد
هــــر كـــه را باش هواي او هوس
از مــن او را مــعني ايــن جمله بس
بيــدلان كــويش به مژگان رفته اند
ربــــنا افــــرغ عليــــنا گفتــــه انــــد
ربـــنا گــــويــان بــه پيــمــــا راه او
بــــر لــبت تسبــــيح منــــان را بــگو
ره شنــــاسان زيـن طريق معرفت
مي رسند آنجا به قرب و منــــزلـــت
اين طريقت پيشـه كن گر عاشقي
گر كني اين سان به پيشش لايقــي
در نداي وحـــي او انــــديشه كــن
بهر يوم الفصل خود ره تــــوشه كـن
قرب يزدان عشق قرآنست و بـس
هر دو عالم ذكر رحمان است و بـس