در مورد قرائت «بادئ» با همزه یا «بادی» بدون همزه چند نکته را متذکر می‌شویم:
اولاً قرائت مشهور «بادی الرأی» یعنی بدون همزه است و فقط ابوعمرو «بادئ» با همزه قرائت کرده است؛ بنابراین همان گونه که در قرآن امروزی نوشته شده است باید توجه اصلی را به معنای «بادی الرأی» معطوف کرد.
ثانیاً همان گونه که محققین تصریح کردند معنای این دو کلمه نزدیک بهم است؛ زیرا ریشه بادئ، بدأ است که به معنای آغاز نمودن است و ریشه بادی بدو است که به معنای آشکار و ظاهر شدن است؛ بنابراین معنای بدأ ملازم با معنای بدو است؛ زیرا چیزی که با او آغاز شود، غالباً ظاهر و آشکار نیز خواهد شد؛ به همین جهت هر یک از این دو کلمه جای دیگری بکار گرفته می‌شوند.
نکته دیگر این که برخی احتمال داده­اند که ریشه این دو کلمه یک چیز باشد یعنی «بادی» در اصل «بادئ» بوده است و همزه به دلیل این که آخر کلمه واقع شده و به صورت ساکن  و مخفف تلفظ می‌شود و ماقبل آن نیز مکسور بوده است تبدیل به یا شده است. [1]
 
[1]ر. ک: طبرسى فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن،ج5، ص 231و 232، انتشارات ناصر خسرو - تهران، چاپ سوم، 1372 ش.